Tajemnice radosne (poniedziałek i sobota)
1. Zwiastowanie
Bóg w swoim miłosierdziu prowadzi dzieło zbawienia, zapraszając do współpracy Maryję. Początkowa niepewność, lęk przed niezrozumiałą przyszłością i porzuceniem osobistych zamierzeń ustępuje posłuszeństwu i zaufaniu. Poznawszy plany Boże Maryja przyjmuje je w duchu dziecięcego zawierzenia. Jak Abraham i inni wielcy tytani wiary Starego Testamentu oddaje całą siebie do dyspozycji Bogu. Poprzez swoje „fiat” uczy, że prawdziwa wiara wyraża się w posłuszeństwie. Jest pragnieniem pójścia za Bogiem wszędzie tam, gdzie poprowadzi.
2. Nawiedzenie
Doświadczywszy miłosierdzia ze strony Boga, Maryja idzie do swej krewnej, by jej pomagać. Niesie w sobie pragnienie służby tej, o której wie, że potrzebuje wsparcia w dniach oczekiwania na upragnionego potomka. Jej słowa, wypowiedziane na progu domu krewnej Elżbiety są hymnem pochwalnym ku czci miłosierdzia Bożego, Bożej łaskawości i wierności człowiekowi. Maryja uczy nas dostrzegać w różnych wydarzeniach życiowych Boże działanie.
3. Boże Narodzenie
Chrystus, wcielona Miłość Ojca, przychodzi na świat w bardzo trudnych warunkach. Dzieli pokornie los najuboższych. Bóg może narodzić się wszędzie, nawet pośród największej nędzy. Ukrywa swoje Bóstwo i potęgę, by ośmielić wszystkich – świętych i grzeszników – do przyjęcia Go. Pierwszymi, którzy mają przystęp do Niego są ubodzy pasterze. Miłość Maryi i Józefa sprawiają, że grota betlejemska staje się najwspanialszym pałacem, godnym Syna Bożego.
4.Ofiarowanie Pańskie
Maryja i Józef wiernie wypełniają przepisy Starego Prawa. Idą do świątyni, by podziękować za narodziny Jezusa. Postępują jak ludzie pobożny i bojący się Boga, którzy umieją się cieszyć Bożym obdarowaniem. Trzeba, abyśmy i my pielęgnowali w sobie postawę pobożności, pamiętając że jest to dar Ducha Świętego, który prowadzi do świętości.
5. Znalezienie Jezusa w świątyni
Rodzice Jezusa z wielkim niepokojem szukali Go. Z bólem serca rozpytywali znajomych i krewnych, gdzie mógłby się podziać. Otrzymali pierwszą gorzką lekcję: Syna Bożego nie można zatrzymać dla siebie, w swoich sprawach. On musi być w tym, co należy do Ojca niebieskiego. Syna Bożego zawsze odnajdziemy w świątyni. Tam rozbrzmiewa Jego słowo. Tam też należy Go szukać, ilekroć stracimy Go sprzed oczu.
Tajemnice światła (czwartek)
1. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie
Nad Jordanem Bóg potwierdził synowską godność Jezusa. Jest on „obrazem Boga niewidzialnego” i świadkiem miłosierdzia, które Ojciec niebieski pragnie ofiarować grzesznikom. Przyjmując chrzest pokuty i nawrócenia Jezus utożsamił się z poranioną ludzkością. Stanął pomiędzy tymi, którzy potrzebują przebaczenia i uzdrowienia. Umiłowany Syn Boży nie wzgardził słabymi ludźmi. Podjął zadanie przyprowadzenia ich do Ojca.
2. Pierwszy cud w Kanie Galilejskiej
Na weselu w Kanie Galilejskiej Jezus objawił swą chwałę czyniąc pierwszy cud na korzyść nowożeńców. Ocalił radość weselną. Przedłużył jej trwanie i uratował młodych przed kompromitacją i wstydem. To pierwszy gest miłosierdzia wobec potrzebujących, wyproszony przez Matkę. Maryja mówi i nam: „Zróbcie wszystko, cokolwiek Syn mój wam powiedzie”. Postawa posłuszeństwa otwiera nas na wielkie dzieła Boże i łaski.
3. Głoszenie nauk o królestwie Bożym
Miłosierdzie Boże polega na tym, że Bóg pragnie, abyśmy żyli w prawdzie. Dlatego nie pochwala czynionego zła, ani też nie schlebia ludzkim słabościom. Nie chwali za pozorne sukcesy i nie przemilcza niewygodnych spraw. Chrystus rozpoczął swe nauczanie od mówienia prawdy. Mówi prawdę człowiekowi o nim samym. Mówi ją z miłością i troską. Przypomina potrzebę nawrócenia i przemiany serca. Tylko stanięcie w prawdzie własnego sumienia czyni obecnym w nas Boże królestwo. I tylko prawda umożliwia autentyczną wiarę i prowadzi do komunii z Bogiem.
4. Przemienienie na Górze Tabor
Apostołowie ujrzeli chwałę Jezusa. Jej piękno sprawiło, że zapragnęli już na zawsze trwać w adoracji na Górze Tabor. Chrystus jednak sprowadza ich powrotem do trudnej rzeczywistości. Godzina chwały jeszcze nie nadeszła. Teraz jest czas trudu, modlitwy, pracy i cierpienia. Jest to czas naszej wędrówki do nieba z Jezusem. Czas naśladowania Go i posłuszeństwa.
5. Ustanowienie Eucharystii
Eucharystia jest sakramentem miłości Chrystusa. wyraża najgłębsze pragnienie Syna Bożego, by na zawsze być z nami. Jezus pragnie komunii – zjednoczenia z każdym człowiekiem. Czyni ją obecną dzięki pokorze, cichości i prostocie eucharystycznych postaci. Tutaj ukrywa nie tylko swe bóstwo, ale i człowieczeństwo. Ci, którzy uwierzą w tajemnicę Wieczernika, zyskają najcenniejszy skarb: spotkają Emmanuela – Boga z nami.
Tajemnice bolesne (wtorek i piątek)
- Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu
Miłość Boża nie cofa się przed żadnym cierpieniem. W Ogrójcu Jezus cierpiał udrękę spowodowaną przeczuciem tego, co Go spotka od nieprzyjaciół. Drżał i trwożył się na myśl o okrucieństwie śmierci krzyżowej. Jednak nie cofnął się. Raz jeszcze ponowił wolę wypełnienia zbawczej woli Ojca. Znalazł pociechę w tym, że Jego męka posłuży tak wielu do zbawienia.
2. Biczowanie
Miłosierdzie Jezusa sprawia, że się nie oszczędza. Jezus został upokorzony, gdyż lud uznał Go za gorszego od pospolitego zbrodniarza. Jednak w milczeniu przyjmuje okrutne biczowanie u kamiennego słupa. Każde z tych uderzeń rani Jego ciało. Oprawcy chcieli, by raniło również duszę. On jednak zamienił upokorzenie i wstyd w ofiarę miłości, jednocząc się z wszystkimi niesprawiedliwie biczowanymi i odrzuconymi.
3. Cierniem ukoronowanie
Jezu został ukoronowany cierniami niewdzięczności i wzgardy. Tak odpłacają się Synowi Bożemu ludzie łatwo zapominający o Jego darach. Jezus miłosiernie zezwala na to, by Go poniżyli i wyszydzili. Nie traci przy tym królewskiej powagi i władzy. Jest królem mimo tego, że oni nie chcą Go uznać. Jego królestwo „nie jest z tego świata”. Rządzi się innymi prawami niż imperia ziemskie.
4. Dźwiganie krzyża
Chrystus dźwiga krzyż, którego ciężarem są nasze grzechy, niewierności i zaniedbania. Niesie całego człowieka, z jego zawiedzionymi nadziejami i rozczarowaniami. Dźwiga też konsekwencje grzechu, jakimi są duchowa śmierć i zerwanie komunii z Bogiem. Krzyż w ramionach Jezusa staje się kładką umożliwiającą pokonanie przepaści między świętym Bogiem a grzesznikiem.
5. Śmierć Jezusa na krzyżu
W ostatnich chwilach ziemskiego życia, Jezus przyzywał Ojca niebieskiego. Oddał Mu swego ducha świadomy, że dokonało się wszystko, co było potrzebne dla odkupienia ludzkości. Jezus umierając modlił się. W ten sposób ukazał nam sposób przekraczania progu wieczności. Jezus uświęcił śmierć swoją śmiercią czyniąc ją momentem ostatecznego zawierzenia.
Tajemnice chwalebne (środa i niedziela)
1. Zmartwychwstanie
Pusty grób najpierw budził przerażenie. Niewiasty, które zastały kamień odsunięty, myślały jedynie o tym, że ktoś wykradł ciało Chrystusa. Dopiero ukazania się Zmartwychwstałego upewniły Jego uczniów, że On rzeczywiście żyje. Pan dawał im dowody, że żyje. Ukazywał się w różnych okolicznościach, by mieli pewność, że wszystko, co mówił o swojej śmierci i zmartwychwstaniu jest prawdą.
2. Wniebowstąpienie Pańskie
Swoim wniebowstąpieniem Zmartwychwstały ukierunkowuje naszą nadzieję. Ukazuje raz jeszcze, że niebo jest naszym domem, a życie nieustannym wędrowaniem do niego. Wracając do Ojca Jezus wynosi na wyżyny nieba ludzką naturę, której po swoim zmartwychwstaniu nie odrzucił. W ten sposób zapewnia nas, że także nasza ludzka natura jest przeznaczona do chwały nieba.
3. Zesłanie Ducha Świętego
Chrystus zapowiedział zesłanie Ducha Świętego, który miał prowadzić Kościół drogami historii. Duch Święty jest źródłem mocy, światła i pociechy dla wszystkich ochrzczonych. Swoimi darami ubogaca nasze życie, nadając blask wierze i czyniąc ją żywą. Prośmy Ducha Świętego o dar posłuszeństwa Jego natchnieniom , abyśmy dobrze wykorzystali Jego łaskę.
4. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny
Po zakończeniu swego ziemskiego życia Maryja została wzięta do nieba. Święta nad Świętymi cieszy się pełną komunią ze swoim Synem. Idzie za Nim jako pierwsza z Odkupionych. Wierna służebnica Pańska i uczennica swego Syna. Jej wyniesienie jest naturalną konsekwencją życia, które oddała Bogu.
5. Ukoronowanie Maryi na królową nieba i ziemi
Kościół oddaje cześć Maryi wniebowziętej, widząc w Jej wyniesieniu ponad ludzi i aniołów wspaniały i hojny gest Bożej wdzięczności. Bóg nagradza tych, którzy Go miłują i są Mu wierni. Korona chwały jest zawsze większa od zasług człowieka. Za to, co dajemy Bogu w ciągu naszego ziemskiego życia, otrzymujemy stokroć więcej. Za trudy ziemskie, cierpienia, modlitwy i prace otrzymujemy całe niebo.
